مرجع بیماری‌ها و عفونت‌های مقاربتی سالمید > ویروسی > زگیل آبکی (Molluscum)
زگیل آبکی چیست؟
گرچه زگیل آبکی (مولوسکوم کانتیجیوزوم – Molluscum Contagiosum) اساساً یک بیماری/عفونت منتقله مقاربتی محسوب نمی‌شود، ولی یک عفونت ویروسی پوستی است که می‌تواند از طریق تماس پوستی انتقال یابد. مرکز کنترل بیماری‌های ایالات متحده (CDC) اعلام کرده است که موارد ابتلا به زگیل آبکی از سال ۱۹۹۶ افزایش پیدا کرده است ولی همچنان بسیار نادر است و تنها کمتر از ۳% عفونت‌های منتقله مقاربتی را در آمریکا تشکیل می‌دهد.
زگیل آبکی در افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله به دنبال ابتلا به یکی از ویروس‌های آبله به نام ویروس مولوسکوم کانیجیوزوم (MCV) رخ می‌دهد. چهار نوع MCV وجود دارد که با شماره یک تا چهار متمایز می‌شوند. MCV-2 شایع‌ترین مورد در بزرگسالان است و اغلب با رابطه جنسی انتقال می‌یابد. ویروس لایه بیرونی پوست را مورد تهاجم قرار داده و در بدن افراد سالم مشاهده نمی‌شود.
علائم
زگیل آبکی به شکل توده‌های کوچک، برجسته و سرخ و معمولاً با فرورفتگی میانی بروز می‌کند. در زمان انتقال جنسی، این توده‌ها بر روی بخش بیرونی واژن و یا آلت تناسلی مرد، اطراف مقعد، بخش پایینی محوطه شکمی، سطح داخلی ران‌ها و/یا لمبرها شکل می‌گیرند. اگر آن‌ها از طریق رابطه جنسی دهانی منتقل شده باشد، بر روی صورت نیز ظاهر می‌شوند. گهگاه این توده‌ها همراه با حس خارش و درد (خصوصاً اگر آن‌ها را برداشته، خراشیده و یا مالش دهید) هستند. فاصله ابتلا تا بروز این توده‌ها می‌تواند شش ماه به درازا بکشد، ولی معمولاً دو تا هفت هفته به طول می‌انجامد.
نحوه انتشار
انتشار این ویروس معمولاً از طریق تماس مستقیم پوستی (همانند تب‌خال تناسلی – هرپس یا زگیل تناسلی – ویروس پاپیلوم انسانی) در طی تماس جنسی و یا دیگر تماس‌های کامل و نزدیک با فرد مبتلا است. این ویروس اغلب با تماس مستقیم با توده‌ها یا نواحی اطراف آن‌ها رخ می‌دهد. بااین‌حال انتقال از طریق تماس با لباس یا حوله مورد استفاده فرد مبتلا نیز ممکن است. درصورتی‌که این زگیل‌ها برداشته، فشرده، تخریش و یا اصلاح (تیغ) شوند، براحتی در بدن فرد مبتلا منتشر می‌شوند و در نتیجه گسترش ویروس تسهیل می‌بابد.
تشخیص و درمان
زگیل آبکی می‌تواند با طریق معاینه چشمی توسط یک متخصص تشخیص داده شده و سپس این تشخیص با نمونه‌برداری پوستی از یکی از توده‌ها تأیید شود.
در زمینه اینکه آیا این عارضه نیازمند درمان است، نظرات گوناگونی وجود دارد. زگیل آبکی معمولاً در طی ۶ الی ۱۲ ماه بدون درمان و بدون جایگذاری ردی درمان می‌شود. هر چند در مواردی تا ۴ سال به رشد خود ادامه می‌دهد و البته به دیگران نیز منتقل می‌شود. اغلب، پزشکان درمانی را پیشنهاد نمی‌کنند و تنها همانند ویروس سرماخوردگی و یا آبله‌مرغان توصیه می‌شود تا اجازه دهیم دوره ویروس سپری شود.
در مواردی ممکن است پزشک درمان خاصی را پیشنهاد کند. این درمان می‌تواند موضعی (همانند پراکسید، داروی قابض، روغن درخت چای و یا دیگر داروهای موضعی)، کرایوتراپی (انجماد سلول‌ها/توده‌ها با یک اسپری مایع تحت فشار همانند نیتروژن مایع) لیزر و یا غیره باشد. انتخاب درمان به ترجیح پزشک و/یا محل و تعداد توده‌ها بستگی دارد.
بهتر است از تراشیدن مو، خراش یا برداشتن محل بروز زگیلهای آبکی پرهیز شود زیرا این کار موجب انتشار و بروز زگیلهای بیشتری می‌شود.
پیشگیری
همانند دیگر بیماری‌های منتقله مقاربتی، استفاده از کاندوم در طی برقراری رابطه جنسی می‌تواند به امنیت کمک کند؛ اما همانند عفونت‌های منتقله مقاربتیای همچون تب‌خال که قابلیت انتقال از طریق تماس پوستی را دارد، کاندوم به تنهایی در برابر انتقال زگیل آبکی (برخلاف عفونت‌هایی همچون ایدز یا کلامیدیا) محافظت نمی‌کند. همچنین استفاده از کاندوم زنانه می‌تواند بسیار مفید باشد، زیرا این نوع کاندوم‌ها محافظت بسیار خوبی را برای ناحیه بیرونی واژن فراهم می‌کنند.
[منابع: Wikipedia, Condomdepot]
نظرات کاربران